Ten kadr miałem w głowie od bardzo dawna. Zobaczyłem go w jakimś filmie. Ilekroć przechodziłem ul. Marszałkowską myślałem o tym, żeby go znaleźć. Taki prosty jest ten kadr, że w zasadzie można go przegapić. Pominąć. Żeby go odnaleźć trzeba się zatrzymać. Okolica temu nie sprzyja. Okolica gna i pędzi. Okolica tętni wielkomiejskim życiem. W bezruchu trwałem może 3 minuty. Ludzie przyglądali mi się czy aby wszystko w porządku. To moje chwilowe zatrzymanie, to pochylenie nad kadrem uczyniło wyłom w rzeczywistości. Gdy wszystko dookoła mnie gnało i pędziło, ja stałem i patrzyłem jak ta scena rysuje się w mojej pamięci. Odtwarzałem to co zapamiętałem. Jednocześnie budowałem swój kadr. Nowy. Własny. Inny niż zwykle. Bo ta kałuża nigdy nie jest taka sama.

Choć wszystko dookoła trwa niezmiennie to ten widok co rusz staje się inny. Warto zatrzymać się przy nim przez chwilę. Jest w nim coś hipnotyzującego.

Trzeba stanąć dokładnie TUTAJ.