Większość moich tekstów powstaje na papierze, żeby po czasie trafić do komputera. Słowa napisane odręcznie brzmią inaczej. Zapisuję różne notatki w specjalnym notesie, czasem na odwrocie paragonu czy biletu kolejowego. Są takie ważne myśli czy spostrzeżenia, którym nie pozwalam przeminąć. Nauczyłem się tego od mistrza reportażu podróżniczego – Arkadego Fiedlera, który napisał kiedyś, że lepsze jest jedno zdanie napisane „tam” niż kilka stron opisu „tu” po powrocie.

Pierwszy raz odkąd opisuję swoje plenery mam problem – nie wiem co napisać o Ponidziu. Mógłbym napisać, że jest piękne, ale wiem z doświadczenia, że tekst bez treści jest jak śliwka bez pestki. Gdybym siedział przed komputerem, a nie w ogrodzie piwnym we Freisingu, mógłbym w Internecie znaleźć sporo informacji o tej krainie położonej...no właśnie gdzie? Z głowy i bez mapy mogę powiedzieć, że poniżej Kielc, a powyżej Krakowa, ale bardziej na wschód w stronę...nie mam pojęcia jakiego miasta. Z geografii nie kojarzę tej nazwy, z historią też nie wiążę Ponidzia. Wydaje mi się, że w telewizji nigdy nie słyszałem tej nazwy. Wiem zatem niewiele. Czuję spory głód wiedzy, który zaspokoję w domu. Dlaczego nie przed napisaniem tekstu? Nie lubię się sugerować, przepisywać i powielać informacji. Jest lepiej kiedy popieram praktykę teorią, ale cóż...tym razem to po prostu niemożliwe.

Odkryj Ponidzie!

Jakie jest Ponidzie, które poznałem? To ciekawa mieszanka Moraw, Toskanii, Podlasia i Roztocza. Niewielki kawałek ziemi łączy w sobie wiele przeciwieństw. Bezleśne tereny, ciągnące się po horyzont pola. Rozsiane po wzgórzach i wąwozach wioski bez nazw. Ukryte wśród pól posiadłości, relikty gierkowskiej epoki krytej eternitem.

Byłem na Ponidziu kilka razy. Zawsze z Przemkiem Krukiem, który odkrył dla fotografii to miejsce. Nie boję się tak napisać, bo poza grodziskiem w Stradowie, gdzie dotarła Kielecka Szkoła Krajobrazu nie widziałem zdjęć z Ponidzia. Podziwiam Przemka za wytrwałość i cierpliwość w szukaniu tych miejsc. Jak to wygląda w praktyce? Jedziemy mijając setki skrętów w pola, po czym Przemek zjeżdża w 105 zjazd, skręca po 500 metrach w lewo, później za gruszą w prawo i jesteśmy na miejscu. Z jego opowieści wiem, że wcześniej wjechał w te 104 wcześniejsze wjazdy, tylko po to, żeby zawrócić. Gdybym miał być szczery, to sam nie trafiłbym nawet teraz drugi raz w te miejsca. Nie chodzi tu nawet o nieodpowiedni samochód, ale o pajęczą sieć dróg, ścieżek, ścieżynek...